พัดพลิ้วเอยพารื่นมาชื่นฉ่ำ
เคยพัดนำรักไล้ให้สุขสม
จนหลงปลื้มดื่มด่ำที่พร่ำพรม
จึงระงมเพ้อหาทุกนาที
ลมหอบสิ่งใดมาหาใครเล่า
หอบความเศร้ามาให้ไกลถึงนี่
กว่าจะรู้กลับกลายสายสิ้นดี
เมื่อขยี้กมลจนแหลกราน
ลมเอ๋ยลมพัดหวนทวนกลับเถิด
เมื่อรักเกิดแล้วดับลับรสหวาน
ความรักเอ๋ยเคยพบจบไปนาน
จึงจดจารไว้จำให้หนำใจ
ดาว อาชาไนย