เคยบอกให้ใคร...ต่อใครๆ...จงอดทน...จงอดทน
ถึงแม้ว่าความขมขื่นจะเข้มข้น...แต่ผลของมัน...หวานชื่นแน่ๆ
พอโดนกับตัวเองจริงๆ...อดทนกับทุกๆสิ่ง...จนเพียบแปร้
เหมือนนักรบที่สู้...แต่กลับพ่ายแพ้...รู้สึกแย่เต็มทน
เสมือนเดินอยู่กลางทะเลทราย...ตะเกียกตะกาย...ไปให้ถึง
จะทุกข์ทนหม่นหมอง...ไม่ต้องคำนึง...ไม่เคียดขึ้ง...ไม่บ่น
สู่เป้าหมายข้างหน้า...ทีมันท้าทาย...ให้ดับเครื่องชน
คอยฟ้า...คอยฝน...จากเธอเพียงหนึ่งคน...ที่เป็นแรงใจ
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
