ใจมันหล่น ทนฝืน ยืนเข่าอ่อน
เกือบล้มก่อน จบคำ เธอพร่ำผลาญ
ดวงใจยับ เยินฝ่อ ทรมาน
ความสัมพันธ์ มันผ่าน กาลสิ้นกัน...
ยังมิรู้ อยฺู่ฟัง อย่างไรนี่
แล้วชีวี มีทาง อย่างไรนั่น
ลมหายใจ คงย่อ ให้ต่อวัน
วิญญานปั่น ป่วนทัก มิพักครวญ...
เมื่อไหร่ฉัน จะพร้อม ตรอมอ้างว้าง
เมื่อไหร่จะ เห็นทาง รางเลิกหวน
คงสิ้นใจ ก่อนฝัน มาคั่นชวน
ตราบวันนี้ ไห้ครวญ ทบทวนกาล...
รัตนาวดี
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
