กระทงน้อย ลอยล่อง ลงท้องน้ำ
เกือบจะคว้ำ รีบจับ ไว้กับฉัน
ทำใจหาย วายหมด ไม่ปดกัน
กลัวรักนั้น พลันล่ม จมหายไป
จึงรับไว้ คงมั่น พลันประจักษ์
กลัวว่ารัก สองเรา อาจเฉาได้
รีบไขว่คว้า กระทง แล้วส่งไป
ลอยลงไหล ตามคลอง ท่องนที
พันทอง
ยามเห็นค่าว่ากระทงบรรจงจิต
แต่งเติมติดแต้มตรึกผนึกสี
ก่อนปล่อยลงคงคาลอยวารี
ค่ามากมีพิถีพิถันหมั่นเอาใจ
ครั้นสิ้นค่าน่าอนาถประหลาดมาก
เป็นเศษซากกากเกลื่อนที่เลื่อนไหล
กระทงทองมองเห็นเป็นคราบไคล
แค่สวะปะไสวเศษใบตอง
เช่นยามรักมักเอาใจอาลัยนัก
เอ่ยย้ำรักเรื่อยไปไม่ซ้ำสอง
ครั้นสิ้นรสหมดค่าไม่มาปอง
เศษใบตองมองมิต่างแต่อย่างใด
-บูรพาท่าพระจันทร์-
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
