ได้ฟังคำรำพันฝากจากบนพื้น
เสียงสะอื้นทุกข์หนักเพราะรักหาย
เสียงตัดพ้อฝากให้คนไกลกาย
อย่าเดียวดายที่ฝากมาฟ้าได้ยิน
รำพันว่าเพราะห่างไกลใจจึงห่วง
เพราะกาลล่วงจึงโศกเศร้าเฝ้าถวิล
เพราะทางไกลกลัวอีกคนไม่ยลยิน
คนบนดินจึงฟากฟ้ามาคร่ำครวญ
รำพันว่าเพราะห่างไกลใจจึงล้า
ฝากน้ำตาสะอื้นร่ำสุดกำสรวล
ฝากต่อว่าคนไกลใจเรรวน
ฝากถามทวนใจที่มีอยู่ที่ใคร
รำพันว่าเพราะห่างไกลใจจึงท้อ
ต้องให้รอให้ทนถึงหนไหน
ฝากทวงถามสัญญาเมื่อลาไกล
ฝากทวงใจทวงคำมั่นทวงสัญญา
อยากกระซิบบอกว่าฟ้าก็เหงา
ไม่มีเงาคนไกลใจห่วงหา
ฟ้าก็มองทะเลทุกเวลา
ไม่ร้างลาแม้กาลผ่านนานนม
คนบนดินยินวาจาฟ้าหรือเปล่า
ยามฟ้าเศร้าฟ้าหมองฟ้าร้องห่ม
กลั่นน้ำตาเป็นฝนปนกับลม
ฝากระทมสะอื้นครืนครืนมา
เคยฟังไหมนิทานตำนานเศร้า
เป็นเรื่องเล่ารักทะเลและเวหา
ทั้งสองใจครองรักมั่นกันนานมา
ดินอิจฉาจับฟ้าพรากจากทะเล
แม้กาลล่วงท้องทะเลและเวหา
ท้าเวลาด้วยรักไม่หักเห
ยังรำพึงคะนึงหวนไม่รวนเร
ไม่หันเหแบ่งใครครองเป็นสองใจ
ยามทะเลคิดถึงฟ้ากานดาเจ้า
ทะเลเศร้าหม่นหมองจึงร้องไห้
ระเหยแห้งฝากน้ำตามาเป็นไอ
ฝากลมให้ฟ้าคลายทุกข์มีสุขปน
ถึงยามฟ้าครวญคร่ำพร่ำคิดถึง
ฟากฟ้าจึงร่ำไห้เป็นสายฝน
ให้ทะเลคืนมาจากฟ้าบน
ปลอบกมลทะเลร้าวหายเศร้าใจ
จึงอย่ากลัวเสียน้ำตาถ้าคิดถึง
ฟ้าก็พึ่งน้ำตาอย่าสงสัย
อย่ากลัวเหงาใช่วันนี้ไม่มีใคร
ฟ้าแสนไกลคือเพื่อนเศร้าอย่าร้าวราน
...... น้ำค้างกลางจันทร์ .......
*********************
ใจเหม่อหม่นบนเรื่องไม่เปลื้องปลด
เศร้าสลดบางคำที่พร่ำขาน
เป็นแผลเล็กแต่ลึกผนึกมาน
นิรันดร์กาลแก้ไม่ตกหมกอารมณ์
แม้เลยล่วงพ่วงพ้นคนรอบข้าง
ยังเอ่ยอ้างวิเคราะห์ความเหมาะสม
เธออยู่ทางฉันอยู่ทางกานท์พร่างพรม
ต่างจ่อมจมความทุกข์ไม่สุขเลย
รอเมื่อไหร่?..ดินฟ้ามาบรรจบ
หรือกลืนกลบเฉไฉไปเฉยเฉย
เธอไม่สู้..ฉันเศร้า..มิป่าวเปรย
จึ่งคุ้นเคยโดดเดี่ยวไม่เกี่ยวพัน
ฉันมองฟ้าเธอมองดินชินหรือเปล่า?
เหมือนส่งข่าวคนรักให้พักฝัน
หรือแสร้งปลุกให้ตื่นเพื่อยืนยัน
ยังรักกันอยู่ไหม?ถามใจดู
ฝึกเจ็บปวดมานานจนชาญเชี่ยว
เจอเศษเสี้ยวอาลัยไยเลิศหรู
ภาพสะท้อนอารมณ์..อมชมพู
ไยชื่นชู..จดจำ..ช้ำทั้งปี
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
