ของมีน้อย อร่อยลิ้น หากินยาก
คุ้ยเขี่ยจาก ดินดอย รอยดำไหม้
ทุกครั้งที่ มีมนุษย์ จุดเผาไฟ
เพื่ออยากได้ เห็ดถอบ เป็นกอบกำ
ย่างเดือนห้า หน้าแล้ง ไฟแดงฉาน
ลามเลียผลาญ ลุกโชน โดนเถื้อนถ้ำ
พอฝนลง พงเพิง เริงระบำ
ความชุ่มฉ่ำ พืชยืน ชีพคืนตาม
เครือเถาวัลย์ พันเคียว เกี่ยวก่ายก่อ
ไผ่แตกหน่อ เสียบบน พ้นดงหนาม
ผักโปร่งใบ ไม้ผลิดอก ออกช่องาม
ทั่วเขตคาม มีอาหาร ทานมากมาย
ฝานหน่อไผ่ ใส่ลง โอ่งดองหมัก
มัดห่อผัก เป็นกำ นำไปขาย
แยกดอกเอื้อง เหลืองย้อย ห้อยเรียงราย
ล้างดินทราย แกงส้ม ต้มเห็ดบาน
ป่าช่วยต่อ พอเพียง เลี้ยงชีวิต
แหล่งผลิต ข้าวปลา ธัญญาหาร
ร่วมพิทักษ์ รักษา ป่ายืนนาน
หากแหลกลาญ คนลับ ดับแน่นอน
ยกคอมพ์ไปซ่อม เพื่อนบ้านชวนไปคุ้ยเห็ดในป่าชุมชน
ได้เห็ดถอบโลเศษ(คุ้ยเอง) หน่อไม้(เพื่อนให้) ดอกเอื้อง(ซื้อ)
ถูกฝนกลับถึงบ้านเป็นหวัด คอมพ์ดีแต่เว็บเสีย เว็บดีแต่กลอนตัน
กลอนชิ้นนี้นับว่าแย่มากๆ แต่ก็อยากเขียน ต้องขออภัยทุกท่านนะครับ
รพีกาญจน์ 59
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
