พาดบันได นับซี่ ถึงกี่ขั้น
จะเทียมทัน เท่าฟ้า เงยหน้าแหงน
เราอยู่ต่ำ ช้ำจริง หญิงดูแคลน
มิเคียงแถน เทวัญ ชั้นพิมาน
แค่ร้องคลอ ป.กศ. เฝ้ารอรัก
ฤๅเทียบศักดิ์ ตรี โท ป.โก้หร่าน
เพิ่มเรียกคำ นำหน้า ศาสตราจารย์
บริหาร คณะ อธิบดี
ตะลึงมอง ร้องไป เรียกไม่ถูก
จำต้องลุก บิดก้น ถอยร่นหนี
รีบย่ำเท้า ก้าวไกล พ้นไปที
จากฤดี จืดจาง หญิงล่างเลือน
ครูประถม ซมซาน สอนบ้านป่า
ดินกับฟ้า หน้าค่าง ช้างเป็นเพื่อน
ค่ำคืนขม ชมหาว แลดาวเดือน
ปล่อยร่างเปื้อน ล้มลง ตรงกลางดอย
ผมก็ครู ป.กศ. ครับ
รพีกาญจน์ 59
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
