มดแมงเข้ารุกบ้าน กลอนไทย
เราบ่ยอมให้ใคร จู่จ้อง
พวกพาลมักเป็นภัย ต่อหมู่ เราแฮ
จึงต้องรีบป่าวร้อง ป้องบ้านลานกลอน
รานรอนเพียงเขียดจ้อย ปูนา
ยกให้ฝูงนกกา ต่อสู้
อย่าสนมันเลยหนา ตาตุ่ม ตูมตาม
ปล่อยให้มันคุดคู้ อยู่ใต้โคลนตม
(โอ๊ย งงกับโคลงตัวเองเหลือเกิน แล้วจะไปเป็นอาวุธอะไรกับเขาด๊ายยย??
เป็นดุ้นฟืนก็แล้วกัน เนาะ)
อย่าวิตกกังวลพลพรรค
มิรักตีหักผลักหาย
สงบสยบวัวฟาย
เดี๋ยวตายไปเองตามกาล
อย่าไปให้ค่าอย่ายก
เดี๋ยวตกกลิ้งไปในฐาน
ของเหม็นอย่าไปคลุก,คลาน
กลอนกานท์ไม่เป็นเผ่นปลิว
เอาไม้ง่ามยาวๆเป็นอาวุธก็แล้วกัน เนาะ
“ไพร พนาวัลย์”