ก็พูดเองเออเองทำเคร่งขรึม
บ่นงำงึมซึมเศร้าจนเราเสียว
จะหนีไปบวชชี เอางี้เชียว
ยังแลเหลียวกลัวเถรจะเล่นงาน
อดข้าวเย็นมื้อเดียวยังเปรี้ยวปาก
แล้วจะพรากบ้านกลอนไปนอนพล่าน
เพียงเวบล่มคืนเดียวยังเปลี่ยวมาน
น่าสงสารเสียจังไปนั่งซึม
เพียงแค่ความคิดถึงจะบึ่งหนี
ไปบวชชีหนีช้ำแล้วนั่งขรึม
แล้วอีกคนรู้ไหมใครอึมครึม
ครางกระหึ่มในคอ...ขอฉุดชี!!
“ไพร พนาวัลย์”