ฟ้าร้องร่ำคร่ำครวญลมป่วนปั่น
ดั่งนวลจันทร์หายลับไม่กลับหวน
คิดถึงคืนผูกพันเฝ้ารัญจวน
อยากทบทวนคืนวันให้หันคืน
กาลเวลาพาไกลดุจใยรัก
ที่ทอถักหักล้มจนขมขื่น
ดั่งผิดฝาผิดตัวมัวกล้ำกลืน
สุดจะฝืนอยู่ไปให้ใจพัง
เพราะต่างเอาแต่ใจฉุดไม่อยู่
ทั้งที่รู้รักมากเฝ้าฝากฝัง
อยากจะเอาชนะเข้าปะพลัง
จึงต้องหลั่งน้ำตาลาจากกัน
อยากจะหวนคืนกลับไปรับขวัญ
กลัวเธอนั้นเฉยชาพาผกผัน
ดั่งฟ้าคร่ำครวญหาสุดจาบัลย์
คอยแสงจันทร์ส่องมาสู่ฟ้าไกล
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
