จะรินร้อย ถ้อยความ ลำนำเอ่ย
ใจอยากเผย เปรยออก เพื่อบอกเขา
เพ้อรำพึง ถึงอยู่ อย่างนานเนา
“รู้หรือเปล่า? ใครคนหนึ่ง คิดถึงเธอ”
ห่างหายไปหลายวันพาหวั่นไหว
อยากบอกให้ ได้รู้ อยู่เสมอ
เฝ้านับวัน รอรับ กลับมาเจอ
มิใช่เพียงพร่ำเพ้อละเมอครวญ
ส่งเพลงกานท์ หวานคลอ มารอชื่น
ผ่านวันคืน กลืนกล้ำ ระกำหวน
เมื่อไหร่หนอ ถึงกาล วันย้อนทวน
อย่าเรรวน เหลวไหล เมื่อไกลกัน
“จะรินร้อย ถ้อยคำ ลำนำเอ่ย”
เธออย่าเฉยเลยห่างเส้นทางฝัน
แม้นนานปี ยังมีเรา เฝ้าผูกพัน
อย่าแปรผัน หันห่าง จนร้างลา.....
“สุนันยา”
มีค้างคาว ราวพัน มันห้อยโหน
โยกตัวโยน บนไทร ไม้ฉำฉา
กัดกินน้ำ ลำไย พืชไร่นา
นานสัปดาห์ เฝ้าจวน สวนพงไพร
หนทางไกล ไฟฟ้า มามิถึง
คอมพ์เน็ตจึง เลยอด หมดสิทธิ์ใช้
อยากแต่งโคลง ลงกานท์ บ้านกลอนไทย
ปวดหัวใจ หงุดหงิด คิดถึงเธอ
ฟ้ามืดดำ ค่ำคืน ตื่นตีห้า
เคยพบหน้า ประจำ นำเสนอ
ว่าเว้าวอน อ้อนออด พลอดละเมอ
ต้องพร่ำเพ้อ เดี่ยวดาย อีกหลายวัน
เก็บลำไย ไปส่ง ล้งเสร็จสรรพ
จะรีบกลับ คืนอยู่ เคียงคู่ขวัญ
คอยประแป้ง แต่งตา อย่าจาบัล
ขาดสุนันย์ พี่แย่ ตายแน่เลย
รพีกาญจน์ 59
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
