ยามพี่ต้องลาจากฝากคำหวาน
น้องนงคราญทรามวัยให้โหยหา
ตั้งหลายปีน้องหนีห่างรักร้างรา
ปล่อยน้ำตาไหลพรากเมื่อจากกัน
เพราะความจนทนทุกข์ยากลำบากแสน
ถึงมาดแม้นหมดวาสนาขาดความฝัน
ทั้งที่ตรมขมขื่นฝืนรำพัน
รู้ไหมใครคิดถึงฉันอยู่แดนไกล
น้องนางอยู่ห่างไกลถึงต่างประเทศ
พี่จะตามงามเนตรไปได้ไฉน
จะหาเงินทองมากมายได้อย่างไร
พี่มืดมนจนใจตลอดกาล...
ริน ดอนบูรพา
๒๐ พ.ค. ๕๕
น้องนงคราญทรามวัยให้โหยหา
ตั้งหลายปีน้องหนีห่างรักร้างรา
ปล่อยน้ำตาไหลพรากเมื่อจากกัน
เพราะความจนทนทุกข์ยากลำบากแสน
ถึงมาดแม้นหมดวาสนาขาดความฝัน
ทั้งที่ตรมขมขื่นฝืนรำพัน
รู้ไหมใครคิดถึงฉันอยู่แดนไกล
น้องนางอยู่ห่างไกลถึงต่างประเทศ
พี่จะตามงามเนตรไปได้ไฉน
จะหาเงินทองมากมายได้อย่างไร
พี่มืดมนจนใจตลอดกาล...
ริน ดอนบูรพา
๒๐ พ.ค. ๕๕
ระยะทางห่างกัน จนหวั่นไหว
กำลังใจ มีเพียง สำเนียงหวาน
รินคำร้อย ถ้อยถึง ซึ้งดวงมาน
ใช้อักษร สื่อสาร สมานรอย
เพียงแค่รู้ ว่าพี่ นี้คิดถึง
ส่งคะนึง ซึ้งซ่านอย่าพาลหงอย
อินเตอรฺเน็ต แนบใน ใจคนคอย
ส่งเมลล์คล้อยปล่อยผ่าน ม่านฤดี
รักคิดถึง พึงแนบ แอบไออุ่น
ได้เกยหนุน อุ่นไอ ไร้หมองศรี
จินตนา ฝันหวาน จารกวี
แทนวลี คำรัก ที่ฝากมา....
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
