กับบทเรียนหนึ่งครั้งที่พลั้งพลาด
กลายเป็นคนขี้ขลาดอนาถหนอ
ไม่อยากให้เวรกรรมมาค้ำคอ
ชีวิตพอรู้ว่า..ต้องหน้าเดิน
อยู่กับสิ่งเล็กน้อยที่ลอยคว้าง
จึงกระทบหลายอย่างเมื่อห่างเหิน
ปล่อยหัวใจบางช่วงถูกล่วงเกิน
ไปเพลิดเพลินกับใจใครบางคน
เสี้ยวเวลานาทีที่หมิ่นเหม่
ถูกห้อมล้อมกล่อมเห่อยู่หลายหน
ตัดสินใจให้สิทธิ์อิทธิพล
จึ่งอับจนค้างคา..ทุกนาที
กับบทเรียนครั้งหนึ่งกึ่งเจ็บปวด
ต้องไล่กวดความสุขที่ลุกหนี
เมื่อจิตใต้สำนึกฝึกมาดี
จึงยอมพลีชีพตน...เจ็บคนเดียว
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
