จะรินร้อย ถ้อยความ ลำนำเอ่ย
ใจอยากเผย เปรยออก เพื่อบอกเขา
เพ้อรำพึง ถึงอยู่ อย่างนานเนา
“รู้หรือเปล่า? ใครคนหนึ่ง คิดถึงเธอ”
ห่างหายไปหลายวันพาหวั่นไหว
อยากบอกให้ ได้รู้ อยู่เสมอ
เฝ้านับวัน รอรับ กลับมาเจอ
มิใช่เพียงพร่ำเพ้อละเมอครวญ
ส่งเพลงกานท์ หวานคลอ มารอชื่น
ผ่านวันคืน กลืนกล้ำ ระกำหวน
เมื่อไหร่หนอ ถึงกาล วันย้อนทวน
อย่าเรรวน เหลวไหล เมื่อไกลกัน
“จะรินร้อย ถ้อยคำ ลำนำเอ่ย”
เธออย่าเฉยเลยห่างเส้นทางฝัน
แม้นนานปี ยังมีเรา เฝ้าผูกพัน
อย่าแปรผัน หันห่าง จนร้างลา.....
“สุนันยา”
ยามพี่ต้องลาจากฝากคำหวาน
น้องนงคราญทรามวัยให้โหยหา
ตั้งหลายปีน้องหนีห่างรักร้างรา
ปล่อยน้ำตาไหลพรากเมื่อจากกัน
เพราะความจนทนทุกข์ยากลำบากแสน
ถึงมาดแม้นหมดวาสนาขาดความฝัน
ทั้งที่ตรมขมขื่นฝืนรำพัน
รู้ไหมใครคิดถึงฉันอยู่แดนไกล
น้องนางอยู่ห่างไกลถึงต่างประเทศ
พี่จะตามงามเนตรไปได้ไฉน
จะหาเงินทองมากมายได้อย่างไร
พี่มืดมนจนใจตลอดกาล...
ริน ดอนบูรพา
๒๐ พ.ค. ๕๕
น้องนงคราญทรามวัยให้โหยหา
ตั้งหลายปีน้องหนีห่างรักร้างรา
ปล่อยน้ำตาไหลพรากเมื่อจากกัน
เพราะความจนทนทุกข์ยากลำบากแสน
ถึงมาดแม้นหมดวาสนาขาดความฝัน
ทั้งที่ตรมขมขื่นฝืนรำพัน
รู้ไหมใครคิดถึงฉันอยู่แดนไกล
น้องนางอยู่ห่างไกลถึงต่างประเทศ
พี่จะตามงามเนตรไปได้ไฉน
จะหาเงินทองมากมายได้อย่างไร
พี่มืดมนจนใจตลอดกาล...
ริน ดอนบูรพา
๒๐ พ.ค. ๕๕