ขอส่งผ่านกานท์กลอนมาอ้อนสาว
ผู้แพรวพราวคมคำระบำสาย
เพียงได้อ่านสำนวนดั่งชวนชาย
ให้ชะม้ายเมียงมองหวังปองนวล
วางเสน่ห์เก๋ไก๋หทัยหวาน
ดั่งสะพานเชื่อมจิตให้คิดหวน
คล้องใจรักปักฝันให้รัญจวน
อย่าเรรวนป่วนปั่นสัมพันธ์ใจ
กลอนไม่คล้องแต่ในฤทัยคล้อง
มิช่ำชองปองฝันจึงหวั่นไหว
กลัวใจเราหลงเพลินต้องเดินไกล
คงหมองไหม้ช้ำทรวงติดบ่วงนาง
“ไพร พนาวัลย์”