ความคิดถึงตรึงใจจากใครหนึ่ง
เธอผู้ซึ่งแสนงามในความฝัน
ต้องแรมร้างห่างหายไปหลายวัน
ไม่เป็นอันกินนอนเฝ้าถอนใจ
ตัวฉันเองก็เป็นเช่นเธอนั้น
ถูกบีบคั้นร้อนรนดั่งคนไข้
ต้องเอางานเป็นเพื่อนให้เลือนไป
ความห่างไกลขวางกั้นทั้งฉันเธอ
ขอส่งความคิดถึงคะนึงหา
ข้ามขอบฟ้ามาใกล้ให้เสนอ
ฝากสายลมโลมไล้ให้ปรนเปรอ
เพียงพร่ำเพ้อคร่ำครวญอย่าด่วนลืม
คงไม่นานเกินรอพะนอขวัญ
คงถึงวันคนไกลหทัยปลื้ม
คงสวรรค์ชั้นสิบให้หยิบยืม
คงดูดดื่มสมใจในวันเจอ
“ไพร พนาวัลย์”