๏ ฝนซาฟ้าไร้หม่น
เมฆลอยหนก็เฉิดฉัน
เปิดกว้างรับตาวัน
ให้สาดแสงแยงออกมา
๏ หยาดน้ำที่ฉ่ำไม้
ร่วงรินไหลทั่วชายป่า
นั่นหนึ่งภุมรา
ดูดเกสรดอมโกสุม
๏ ยามฝนผ่านล่วงลับ
เวลากัปคลายหมดกลุ้ม
สีรุ้งต่างชุมนุม
เรียงแปดสายกินนที
๏ มนุษย์เห็นเพียงเจ็ด
ยาวลอดเล็ดโค้งเล่นสี
รุ้งแปดความจริงมี
แต่สีใสจึงไร้เงา
๏ เหมือนคนอับจนทรัพย์
ต้องอาภัพกับความเศร้า
คนรวยไม่เห็นเขา
เหมือนมนุษย์ไม่เห็นรุ้ง
เมฆลอยหนก็เฉิดฉัน
เปิดกว้างรับตาวัน
ให้สาดแสงแยงออกมา
๏ หยาดน้ำที่ฉ่ำไม้
ร่วงรินไหลทั่วชายป่า
นั่นหนึ่งภุมรา
ดูดเกสรดอมโกสุม
๏ ยามฝนผ่านล่วงลับ
เวลากัปคลายหมดกลุ้ม
สีรุ้งต่างชุมนุม
เรียงแปดสายกินนที
๏ มนุษย์เห็นเพียงเจ็ด
ยาวลอดเล็ดโค้งเล่นสี
รุ้งแปดความจริงมี
แต่สีใสจึงไร้เงา
๏ เหมือนคนอับจนทรัพย์
ต้องอาภัพกับความเศร้า
คนรวยไม่เห็นเขา
เหมือนมนุษย์ไม่เห็นรุ้ง
บัณฑิตเมืองสิงห์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
