เวลาฆ่าทุกสิ่ง

๏ ถ้วนทุกสรรพสิ่งนั้น บ่คง
ไป่อยู่อย่างยืนยง ยิ่งแล้ว
เวลาคร่าปลิดปลง วายวอด
ทุกสิ่งมิอาจแคล้ว คลาดม้วยมรณา ฯ

๏ ศิลป์ภาษาค่าเพี้ยง พลอยใส
รัตนะเรืองอำไพ เพชรพร้อย
ศตวรรษผ่านไป พาเสื่อม
หากปล่อยเวลาร้อย ศกใกล้เลือนคำ ฯ

๏ วัฒนธรรมค่าล้ำ มานาน
ตั้งแต่โบราณกาล เก่าสร้าง
สี่เมือง*มากกษัตริย์ศาน- ติสุข
เริ่มลดเลือนเกือบร้าง ห่างให้ห่างหาย ฯ

๏ คำคลายคำบทร้อง เพลงครวญ
ฤๅเก่าจึงต่างชวน หยุดก้าว
เพลงไทยฤสำนวน ลืมหมด
เห็นแต่เพลงต่างด้าว ฝรั่งบ้างเกาหลี ฯ

๏ กวีในประเทศนี้ นับวัน
ก็ยิ่งน้อยลงครัน ครับโอ้
บอกว่ามิสำคัญ กลอนกาพย์
ใครใคร่ขีดเขียนโป้ ปดด้วยต่างสมัย ฯ

๏ คนไทยคิดเช่นนี้ จริงเอย
จึงใคร่ขอคำภิเปรย ปราชญ์แก้
เขาว่าอย่าแต่งเลย ทิ้งเถิด
ใครแต่งคล้ายผู้แพ้ ผิดเพี้ยนปัจจุบัน ฯ

๏ พลันหวนคิดหากไร้ ผู้ประพันธ์
ตั้งแต่เมื่อคราบรรพ์ บุรุษนี้
หนังสือท่านสร้างสรรค์ ให้อ่าน
ฤๅอักษรถ้วนชี้ ท่านได้ประพันธ์มา ฯ

๏ ค่าควรอนุรักษ์ไว้ สืบสาน
แม้ว่าเวลากาล ผ่านพ้น
มันฆ่าทุกสิ่งวาน หวนคิด
หากปล่อยไว้นานล้น จักต้องสาบสูญ ๚ะ๛

*สี่เมือง คือ สุโขทัย อยุธยา ธนบุรี และกรุงเทพมหานคร

น้อยใจแล้วด้วย

บัณฑิตเมืองสิงห์