เดินสะดุด กิ่งไม้กรอบ หัวหมอบทิ่ม
ลุกนั่งยิ้ม ตัวงอ หัวร่อเฉย
เรานี่หนอ ซึมเหม่อ เซ่ออย่างเคย
พิโธ่เอ๋ย ใครจะจอง มองตัวเรา
"ดิน"
ลงจากเนิน เดินตาม วัวงามหาย
แท้ยืนกาย เล็มหญ้า เชิงป่าเขา
นับดูจบ ครบตัว หัวใจเบา
รีบแบกเสา ซ่อมคอก ช่องออกมา
ลอกคูคัน กั้นคลอง รองรับฝน
น้ำปริ่มล้น พอใช้ ในปีหน้า
สวนมะม่วง พวงลำไย ทำไร่นา
แก้ปัญหา แล้งภัย น้ำใช้.กิน
เที่ยงร้อนนัก พักกาย หายเหนื่อยหอบ
หยิบเอาจอบ ขุดกลบ กระทบหิน
หมุนกลึงจับ ลับคม ฟันจมดิน
มีดบิบิ่น คมกล้า ผ่าฉับไว
ขันจ้วงตัก วักพรม ชโลมลูบ
ลมพัดวูบ ผมผิว ปลิวไสว
เราทุกข์ทน คนเดียว แสนเปลี่ยวใจ
ถามคนไกล ไฉนทำ พูดอำพราง
โยนเหยื่อล่อ บ่อลวง หลอกทรวงช้ำ
หว่านลำนำ ชายหนุ่ม รุมล้อมร่าง
ความสัมพันธ์ มั่นมี ทวีจาง
ความอ้างว้าง เฝ้ารอ ท้อแท้เฮย
ละจากคอมพ์ ขึ้นเหนือ เพื่อร่วมสรร
คงคืนวัน พริ้งเพริศ เคียงเปิดเผย
ขอรวบรัด ตัดฤดี วันนี้เลย
รักไหมเอ่ย...ผมวัยอ่อน ใจร้อนจัง
รพีกาญจน์ 59
ผวาตื่น ขึ้นมา ขี้ตาเปรอะ
น้ำลายเลอะ ฝันดี พอมีหวัง
มีคนไกล คนหนึ่ง ซึ่งคอยฟัง
ยังฝากฝัง ดวงมาน ผ่านกานท์กลอน
เดินเข้าครัว หยิบกา(น้ำ) ถลาล้ม
แล้วรวบผม ลุกใหม่ ใจรุ่มร้อน
คิดถึงคน ห่างไกล ใจสั่นคลอน
ชงกาแฟ กินก่อน คงผ่อนคลาย
อ้าว!ลืมไป ไม่แปรงฟัน ดันกินแล้ว
อุ้ย!เราแจ๋ว กลืนไป ไม่เสียหาย
แล้วระทวย ทอดน่อง ร่องเรียงราย
หยิบแคงหมาย รดน้ำผัก สักพักหนึ่ง
กลับขึ้นเรือน เตือนกมล ถึงคนไกล
เป็นไฉน ป่านฉะนี้ ที่คิดถึง
จากกันนาน แสนนาน พารำพึง
ใจยังซึ้ง ถึงแต่พี่ฯ มิมีลืม
กาคือ..ภาชนะที่ใส่น้ำต้มให้ร้อนเรียกว่ากาน้ำร้อนน้ำลายเลอะ ฝันดี พอมีหวัง
มีคนไกล คนหนึ่ง ซึ่งคอยฟัง
ยังฝากฝัง ดวงมาน ผ่านกานท์กลอน
เดินเข้าครัว หยิบกา(น้ำ) ถลาล้ม
แล้วรวบผม ลุกใหม่ ใจรุ่มร้อน
คิดถึงคน ห่างไกล ใจสั่นคลอน
ชงกาแฟ กินก่อน คงผ่อนคลาย
อ้าว!ลืมไป ไม่แปรงฟัน ดันกินแล้ว
อุ้ย!เราแจ๋ว กลืนไป ไม่เสียหาย
แล้วระทวย ทอดน่อง ร่องเรียงราย
หยิบแคงหมาย รดน้ำผัก สักพักหนึ่ง
กลับขึ้นเรือน เตือนกมล ถึงคนไกล
เป็นไฉน ป่านฉะนี้ ที่คิดถึง
จากกันนาน แสนนาน พารำพึง
ใจยังซึ้ง ถึงแต่พี่ฯ มิมีลืม
แคงคือ..อุปกรณ์ที่ใช้ในการเกษตรตามสวน
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
