ใบไม้โปรยโรยผ่านเหมือนม่านเขียว
ดิ่งทิ้งเกลียวเลี้ยวลงพงสลัว
แจ้วจำเรียงเสียงเร้นไม่เห็นตัว
ฟังระรัวเร้นหลบไม่พบพาน
ทุกสิ่งสรรพ์นั้นเห็นดังเช่นสูญ
ชวนอาดูรดวงฤทัยในสงสาร
ใช่จักฝืนยืนยงอยู่คงนาน
ครั้นถึงกาลผ่านดับสิ้นลับลา...
-บูรพาท่าพระจันทร์-
เป็นวงเวียน ชีวิต ดังผิดผัน
กาลเวลา คืนวัน นั่นแหละหนา
ธรรมชาติ บางที มีโรยรา
แต่ก็ฟื้น คืนมา ถ้าถึงคราว
ตามฤดู คู่กาล วันเปลี่ยนหมุน
ต่างเคยคุ้น กันดี มีร้อนหนาว
ใบไม้ร่วงลงดิน ถิ่นสกาว
ผลัดใบใหม่ สวยพราว อยู่เนานาน...
"สุนันยา"
กาลเวลา คืนวัน นั่นแหละหนา
ธรรมชาติ บางที มีโรยรา
แต่ก็ฟื้น คืนมา ถ้าถึงคราว
ตามฤดู คู่กาล วันเปลี่ยนหมุน
ต่างเคยคุ้น กันดี มีร้อนหนาว
ใบไม้ร่วงลงดิน ถิ่นสกาว
ผลัดใบใหม่ สวยพราว อยู่เนานาน...
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
