เคยชื่นกรุ่นอุ่นกายสายสวาท
มิเคยขาดนิราศรสเสน่หา
หอมเนื้อนวลอวลกมลสุคนธา
อบนาสาตราตรึงคะนึงครวญ
เตียงที่นอนหมอนหนุนเคยอุ่นอ่อน
ชวนทอดถอนร้อนร่ำให้กำสรวล
ยามราตรีฤดีไร้กลิ่นไอนวล
ให้มากล้วนหวนหาเปี่ยมอาลัย
โอ้ใจเอ๋ยเคยคำมากย้ำกล่าว
ทุกครั้งคราวสาวประจำพร่ำปราศรัย
มอบสนองประคองถวายทั้งกายใจ
มิทันไรใยสวาทก็ขาดกัน
อนิจจาชะตารักศรหักสิ้น
แทบแดดิ้นถวิลครวญนวลเปลี่ยนผัน
ต่อจากนี้มีแต่เฝ้าแลจันทร์
จ้องรำพันฝันละเมอเพ้อเดียวดาย...
-บูรพาท่าพระจันทร์-
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
