แม้กลางดง พงพี ยังมีนก
โพระดก ร้องร่ำ แสนฉ่ำไหว
เสียงกังวาล ก้องป่า พนาไพร
ยิ่งตกใจ หวาดหวั่น ด้นดั้นมา
มองทิวสน บนเขา ให้เศร้าจิต
ขาดมิ่งมิตร เคียงเรียง มองเมียงหา
ลมโบยโบก สนพริ้ว สยิวกายา
ในอุรา หมองหมาง ตามทางเดิน
แสนระห้อย หนักหนา นิจจาเอ๋ย
ไฉนเลย เปล่าเปลี่ยว ก้อยเกี่ยวเขิน
ถ้าแม้นพี่ มาด้วย คงช่วยเพลิน
ระหกระเหิน ตามทาง อ้างว้างพลัน
หอมรวยริน กลิ่นไอ ไม่ไหวแล้ว
จำต้องแจว จากป่า พนาสัณฑ์
จวนเวลา อัสดง ให้งงงัน
ใจเริ่มสัน หวิวหวาด นึกขลาดกลัว
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
