เม็ดฝน...ร่วงหล่นไหล
คิดถึงคนไกล...ที่หัวใจยังคงห่วงหา
นานแค่ไหน...ไม่ได้กลับมา
เมื่อไหร่นะ...ความเหว่ว้า...จะเบาบาง
เฝ้ารอบางคน...ในคืนฝนพรำ
ซึมซับภาพความทรงจำ...อันแสนอ้างว้าง
เหลือทิ้งไว้.....เพียงรอยช้ำสีจาง
ที่สักวันคงเลือนลาง...เพราะความไกลห่าง...ระหว่างเรา
คิดถึงคนไกล...ที่หัวใจยังคงห่วงหา
นานแค่ไหน...ไม่ได้กลับมา
เมื่อไหร่นะ...ความเหว่ว้า...จะเบาบาง
เฝ้ารอบางคน...ในคืนฝนพรำ
ซึมซับภาพความทรงจำ...อันแสนอ้างว้าง
เหลือทิ้งไว้.....เพียงรอยช้ำสีจาง
ที่สักวันคงเลือนลาง...เพราะความไกลห่าง...ระหว่างเรา
เอ-มิ-กา
แม้เม็ดฝน...จะโปรยผ่านไป
แต่ความรู้สึกในใจ...ยังไม่เคยหายเศร้า
ความคิดถึง...ยังคงตามติด...เหมือนเงา
เมื่อครั้งสองเรา...คู่เคียงแนบชิด...ในวันวาน
ยังรอแต่เธอ...พร่ำเพ้ออย่างไร้หนทาง
ท่ามกลางความอ้างว้าง....กับการรอคอยซึ่งปาฏิหาริย์
แม้สิ่งเหล่านั้น...จะผ่านมาแล้ว...นานแสนนาน
ทุกครั้งที่ความเหงาคืบคลาน...ฉันยังคง...ได้ยินแต่เสียงของเธอ
แต่ความรู้สึกในใจ...ยังไม่เคยหายเศร้า
ความคิดถึง...ยังคงตามติด...เหมือนเงา
เมื่อครั้งสองเรา...คู่เคียงแนบชิด...ในวันวาน
ยังรอแต่เธอ...พร่ำเพ้ออย่างไร้หนทาง
ท่ามกลางความอ้างว้าง....กับการรอคอยซึ่งปาฏิหาริย์
แม้สิ่งเหล่านั้น...จะผ่านมาแล้ว...นานแสนนาน
ทุกครั้งที่ความเหงาคืบคลาน...ฉันยังคง...ได้ยินแต่เสียงของเธอ
เมฆสีรุ้ง
๑๔ พ.ค. ๒๕๕๕
๑๔ พ.ค. ๒๕๕๕
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
