เสี้ยวหนึ่งรัตติกาล

เมื่อสิ้นสูร สุริยัน ตะวันมอด
ราตรีกอด โอบอุ้ม คลุมขุนเขา
แสงจันทร์สอด รอดใบ ไม้ทอดเงา
ไพรลำเนา บรรเลง ขับเพลงปราณ

เดียรัจฉาน ลุกฟื้น ตื่นจากหลับ
ออกล่าจับ เหยื่อฆ่า เป็นอาหาร
ธรรมชาติ อาทร สอนบันดาล
สัญชาตญาณ สัตว์ป่า รู้หากิน

แมลงกรีด สำเนียง เสียงเรียกคู่
ตุ๊กแกจู่ โจมงับ พลันดับดิ้น
นกเค้าแมว โฉบมา คร่าชีวิน
มิทันผิน ตุ๊กแก ก็แพ้ภัย

ถึงสมัน กวางใหญ่ ใช่จะรอด
พยัคฆ์ดอด ตะปบหลัง ยังตักษัย
หนึ่งท้องอิ่ม อีกหนึ่ง จึงบรรลัย
หมุนเวียนวัย วัฏจักร หลักสากล

สัตว์ใหญ่กิน สัตว์น้อย ตัวจ้อยกว่า
ตามมรรคา อำมหิต จิตฝึกฝน
สังหารเขา ต่อชีวา อายุตน
ต่างดิ้นรน พิฆาต ขาดเมตตา

รัตติกาล อาจทำลาย หลายชีวิต
อย่ายึดติด จริงจัง กับสังขาร์
ผ่านคืนนี้ คืนพรุ่ง พร้อมมุ่งมา
ต้องฟันฝ่า ก้าวเดิน เผชิญไป

คนอาภัพ คับแค้น แสนสาหัส
ยากสลัด ตัดกังวล พ้นทุกข์ได้
แม้นยอมละ ปล่อยวาง บ้างทันใด
วันใหม่ใหม่ อาจประเสริฐ เกิดผลดี

ชอบใจๆ

สุนทรวิทย์