เมื่อเหมันต์ ผ่านมา อากาศร้อน
ถึงยามนอน แสนกลัดกลุ้ม ทนไม่ไหว
อารมณ์ร้อน ไม่ผ่อนคลาย แต่อย่างใด
ครอบครัวพัง สูญเสียไป ไม่กลับคืน
เลิกคบหา สมาคม ล่มจมแล้ว
คิดขึ้นมา นั่งตาแป๋ว สุดทนฝืน
อกจะแตก แหลกปี้ปน ทนกล้ำกลืน
มิกลับคืน หันมา เช่นดังเดิม
ในชาตินี้ ไม่มีวัน อยู่กันได้
เป็นพ่อหม้าย ลูกชายสี่ มิส่งเสริม
เลี้ยงลูกน้อย กลอยใจ ไม่หาเพิ่ม
พ่อต่อเติม ความรักลูก ด้วยผูกพัน
ขออำนวย อวยพรให้ เธอเป็นสุข
ไร้ความทุกข์ ก้าวเดินไป ตามความฝัน
ส่วนตัวพี่ คงทรมาน ไม่นานวัน
เลิกคบกัน แคล้วคลาด ทุกชาติไป
ริน ดอนบูรพา
๑๓ พ.ค. ๕๕
ถึงยามนอน แสนกลัดกลุ้ม ทนไม่ไหว
อารมณ์ร้อน ไม่ผ่อนคลาย แต่อย่างใด
ครอบครัวพัง สูญเสียไป ไม่กลับคืน
เลิกคบหา สมาคม ล่มจมแล้ว
คิดขึ้นมา นั่งตาแป๋ว สุดทนฝืน
อกจะแตก แหลกปี้ปน ทนกล้ำกลืน
มิกลับคืน หันมา เช่นดังเดิม
ในชาตินี้ ไม่มีวัน อยู่กันได้
เป็นพ่อหม้าย ลูกชายสี่ มิส่งเสริม
เลี้ยงลูกน้อย กลอยใจ ไม่หาเพิ่ม
พ่อต่อเติม ความรักลูก ด้วยผูกพัน
ขออำนวย อวยพรให้ เธอเป็นสุข
ไร้ความทุกข์ ก้าวเดินไป ตามความฝัน
ส่วนตัวพี่ คงทรมาน ไม่นานวัน
เลิกคบกัน แคล้วคลาด ทุกชาติไป
ริน ดอนบูรพา
๑๓ พ.ค. ๕๕
การพลัดพราก จากลา พาใจหาย
กระวนกระวาย สุดช้ำ จำหมองไหม้
เมื่อยื้อยุด ฉุดรั้ง ดั่งตั้งใจ
ต้องปล่อยไป ตามกรรม นะขวัญตา
คิดเสียว่า เราไม่ ใช่เนื้อคู่
แม้ฝืนอยู่ ใจเจ็บ เหน็บหนักหนา
ต้องกล้ำกลืน ปวดร้าว ทรมา
กลัวอุรา พังยับ ดับสิ้นไป
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
