ถึงผินกายหน่ายลาวิญญาณ์หวน
คะนึงครวญป่วนปั่นกระสันหา
แม้นกายห่างร้างหายสุดสายตา
ฤๅวิญญาณ์มาพรากสิ้นจากกัน
ดุจสายใยใสพิลาสสวาทคล้อง
มัดใจสองน้องพี่ฤดีขัน
สานประสมกลมกลืนทุกคืนวัน
ก่อสัมพันธ์ขวัญสองผูกจองใจ
หักอันใดไม่ยากลำบากหัก
แต่ยากนักหักพะวงสิ้นหลงใหล
ถึงหักอื่นไม่ขื่นขมตรมทรวงใน
หักฤทัยให้อนาถเหมือนขาดลม...
-บูรพาท่าพระจันทร์-