คนคนหนึ่ง..กับใจ อีกดวงหนึ่ง
ที่เคยซึ้ง เคยสุข สนุก-หรรษา
กลายระทม ตรมแสน แน่นอุรา
อีกทั้งรอยน้ำตาม มาเป็นเงา
เพราะ...อีกคน กับใจอีกดวงหนึ่ง
ไม่เคยซึ้งจึงทำช้ำอับเฉา
มีแต่สร้าง รอยแผล ไม่แคร์เรา
ทิ้งใจเหงา เปล่าเปลี่ยว และเดียวดาย
ทั้งสองใจ หายห่าง ร้างห่างเหิน
ไม่อาจเดินเคียงข้างบนทางหมาย
คงมิอาจ ยังอยู่ เป็นคู่กาย
ต้องสลาย ร้างลา สิ้นอาวรณ์
ให้ผ่านพ้น จากห้วง ดวงใจเหงา
หมดสิ้นเงา ความหลัง หวังหลอกหลอน
ไม่มีแม้ไมตรี ที่อาทร
ไม่คู่คอน เคียงข้าง จึงห่างไกล
ใจหนึ่งใจ..กับใครอีกคนหนึ่ง
เลิกคิดถึง ใฝ่ฝัน ไม่หวั่นไหว
กาลเวลา รักษา เป็นยาใจ
ให้อยู่ได้ ด้วยเรา ไม่เหงาตรม
จะค้นหา คุณค่า คำว่ารัก
ให้ประจักษ์ ละลาย หายขื่นขม
ปิดความร้าว คราวก่อท้อระทม
ที่ทับถม ก่อนนั้น หันหลังลา/...
“สุนันยา”