พบกัน วันฟ้าเหงา สีเทาหม่น
อาจสับสน ชีวิตบ้าง อย่างคนท้อ
เหมือนมีภาพ ขาดเสียง ไม่เพียงพอ
หากเติมต่อ พบแพ้ เห็นแค่เงา
เป็นวังวน บนทาง อยู่อย่างเดิม
จากจุดเริ่ม เรื่อยไป ไกลกว่าเก่า
ใต้ฟ้าหม่น หมื่นลี้ เมฆสีเทา
กับความเหงา เงียบงัน อย่างวันวาน
อาจเสรี มีบ้าง บางความจริง
กับบางสิ่ง ชื่นชู สู่ผสาน
เส้นสัมพันธ์ มั่นสมัย ในกาล
เพื่อจะหว่าน วันคืน ให้รื่นรมย์
ให้โลกโศก สะท้อน นอนพำนัก
ในหล้าหลัก รวงรัง เคยสั่งสม
ในนิมิต ทิศทาง ว่างระทม
เป็นห้วงห่ม หัวใจ ผู้ใฝ่ดี
ผู้เหนื่อยล้า เรือนกาย เหมือนนายจิต
หากน้อยนิด ในคำ นำศักดิ์ศรี
คือคำใจ ใส่รู้สึก เสรี
ว่าวันนี้ คิดถึงเพื่อน ยังเหมือนเดิม
ธรรมดา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
