มีความคันเป็นเพื่อนอย่างเกลื้อนกลาก
ไว้ยามยากหากกลอนกานท์ไม่ซ่านไหล
อ่านไม่มันคันไม่มากเหมือนกลากใจ
เกาเกาใส่ให้กลอนมันคันตามเรา
ยามมึนงงหลงลืมไม่ปลื้มจิต
แต่งกลอนติดให้คิดถึงซึ่งเห็บเหา
จับมาใส่ในหัวมั่วมั่วเกา
หัวจะเบาเว้ากลอนกานท์ผ่านสบาย
โอ้ขวัญตาซีม่าน้องขอร้องเถอะ
กลัวเปื้อนเปรอะเลอะมากเกลื้อนกลากหาย
ยามหมดคันฉันคงหลงเสียดาย
ให้น่าอายร่ายกานท์กลอนไม่อ้อนนวล...
-บูรพาท่าพระจันทร์-
เกาขี้กลาก ใส่กลอน คงนอนหลับ
กระส่ายกระสับ กลับกลอน อ้อนให้หวน
ฤทธิ์ขี้กลาก หลากอารมณ์ คงจะชวน
เป็นขบวน ขยับ เพราะจับใจ
โถพี่เรา จะหาเหา มาใส่หัว
ผมไม่มี เหาซักตัว อยู่ไม่ไหว
พี่ช่างคิด ช่างทำ ขำกว่าใคร
เหาคงลื่น ไถล ตายลงพลัน
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
