.jpg)
'วัน..ไร้ลม'
ลมเอ๋ยพัดเอื่อยเจ้าเหนื่อยหรือ?
จึงหยุดกระพือแรงผกผัน
ทำข้าร้อนร่างอย่างฉับพลัน
ก้อนฝันก็ร้อนจนอ่อนใจ
หวิวหวิวอกหวั่นสั่นซ้ำซ้ำ
ระลอกลมล้ำลืมล่องไหล
ร่างคนใต้ฟ้านภาลัย
ขาดลมโลมไล้ให้กำลัง
หนทางกลางแดดดำเนินทุ่ง
เหมือนพุ่งสู่สุ่มอันคุมขัง
สุมท่อนสร้างแท่งกำแพงวัง
สูงตั้งตระหง่านเกินผ่านทาง
ลอดได้เพียงฝันอันเรืองแสง
ที่คิดปรุงแต่งแต่ค่อนสาง
ตกสายกายข้าดุจฝ้าฟาง
ทรุดร่างร้างแรงกลางแสงวัน
มิอาจก้าวถึงซึ่งจุดหมาย
ความตายรอแหย่ยืนอยู่นั่น
ลมใดไหนเล่าจะเป่าทัน
พัดส่งใจสั่นให้กลั้นยืน
คงสิ้นสุดทางลงหว่างนี้
ท่ามแสงระวีไร้ร่มรื่น
จำทนจำกล้ำเก็บกดกลืน
ยอบรับกับคลื่น..ชะตากรรม
ลมเอ๋ยลมหายใจสุดท้าย
หากเจ้าเหนื่อยหน่าย..กายช้ำช้ำ
หยุดพัดเถอะหนาอย่าฝืนทำ
ร่างข้า!พร้อมคว่ำ..ลงกลางฟอน ฯ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
