เพียงถ้อยคำที่หวานจารจารึก
เพียงคิดนึกดึกดื่นตื่นสลัก
เพียงสั่นไหวนัยจิตอยากชิดนัก
เพียงทายทักใจประจักษ์หลงรักคุณ
วาดวิมานกลางอากาศนุชนาฏน้อง
ใจร่ำร้องคล้องใจพี่ที่อบอุ่น
อ้อมโอบกอดพี่นั้นฝันละมุน
ใจกรุ่นกรุ่นดวงนี้ให้พี่ชาย
พระอาทิตย์อัสดง
ยามอาทิตย์อัสดงลงเหลี่ยมเขา
นั่งเงียบเหงาแสนโหยหาน่าใจหาย
เคยครองคู่อยู่กับน้องประคองกาย
ลมพร่างพรายพราวพร่ำยามค่ำคืน
คืนค่ำนี้มีเมฆหนาฟ้ามืดครึ้ม
เสียงกระหึ่มคล้ายมีฝนพี่ทนฝืน
ยืนเม่อลอยคอยน้องกลับจำกล้ำกลืน
จนดึกดื่นไม่เห็นเจ้ายิ่งเศร้าใจ
เมื่อความรักร้องเรียกหามาทดท้อ
ปล่อยให้พี่เฝ้ารอสุดทนไหว
ความรักขมผิดหวังซ้ำต้องช้ำใน
สุดหักห้ามดวงใจ...แสนทรมาน..
ริน ดอนบูรพา
๑๐ พ.ค. ๕๕
นั่งเงียบเหงาแสนโหยหาน่าใจหาย
เคยครองคู่อยู่กับน้องประคองกาย
ลมพร่างพรายพราวพร่ำยามค่ำคืน
คืนค่ำนี้มีเมฆหนาฟ้ามืดครึ้ม
เสียงกระหึ่มคล้ายมีฝนพี่ทนฝืน
ยืนเม่อลอยคอยน้องกลับจำกล้ำกลืน
จนดึกดื่นไม่เห็นเจ้ายิ่งเศร้าใจ
เมื่อความรักร้องเรียกหามาทดท้อ
ปล่อยให้พี่เฝ้ารอสุดทนไหว
ความรักขมผิดหวังซ้ำต้องช้ำใน
สุดหักห้ามดวงใจ...แสนทรมาน..
ริน ดอนบูรพา
๑๐ พ.ค. ๕๕