จำใจลา อาลัย ใช่ไม่รัก
ด้วยเสียหลัก เซซัง ยังไหวหวั่น
เคยเคียงคู่ ร่วมเรียง เคียงทุกวัน
บัดนี้มัน เป็นอดีต กรีดฝังใจ
หนักอุรา พาให้ ใจร้าวรวด
แสนเจ็บปวด ยิ่งนัก ชักไม่ไหว
หมองระทม ตรมหม่น ล้นข้างใน
เส้นสายใย บางบาง จางเลือนลง
คงถึงคราว แน่แล้ว แววมันออก
นอนช้ำชอก ฝืนทน จนไหลหลง
ฤทัยแตก แหลกหมด คงปลดปลง
นวลอนงค์ ขอลา มาเดียวดาย
พันทอง
เคยรักกันมั่นหมายกลับกลายจาก
มาพลัดพรากเหหันเหมือนฝันร้าย
ทุกวันคืนกลืนกล้ำช้ำใจกาย
แทบวางวายปวดร้าวเหน็บหนาวเกิน
เฝ้าคะนึงถึงเธอละเมอหา
สุดเหว่ว้าสาหัสแสนขัดเขิน
ขาดคู่เรียงเคียงข้างร่วมทางเดิน
ต้องเผชิญความเหงาเศร้าชีวี
ดั่งมีบุญหนุนนำทำให้พบ
แต่ก็จบตรงพรากจากหลีกลี้
โอ้เทวาฟ้าดินสิ้นปราณี
ทั้งทั้งที่สองใจอาลัยครวญ
มาพลัดพรากเหหันเหมือนฝันร้าย
ทุกวันคืนกลืนกล้ำช้ำใจกาย
แทบวางวายปวดร้าวเหน็บหนาวเกิน
เฝ้าคะนึงถึงเธอละเมอหา
สุดเหว่ว้าสาหัสแสนขัดเขิน
ขาดคู่เรียงเคียงข้างร่วมทางเดิน
ต้องเผชิญความเหงาเศร้าชีวี
ดั่งมีบุญหนุนนำทำให้พบ
แต่ก็จบตรงพรากจากหลีกลี้
โอ้เทวาฟ้าดินสิ้นปราณี
ทั้งทั้งที่สองใจอาลัยครวญ