ฉันเป็นหมาอาภัพไร้ทรัพย์สิน
ไม่มีข้าวให้กินไร้ถิ่นฐาน
จึงเตร็ดเตร่ขอพึ่งบุญสมภาร
ขออาหารเหลือฉันให้ฉันที
ฉันนอนเหงาเศร้าใจใกล้กุฏิ
คิดเอาสิยุงกัดเห็บหมัดสี
เด็กเกเรเดินมาก็ราวี
เตะเข้าที่ท้องฉัน ฉันเจ็บนะ!
ฉันจึงหลีกหลบไปในเมืองใหญ่
มีเสาไฟตึกสูงไม่ยี่หระ
เดินถนนคนผ่านบ้างปะทะ
เหมือนเขาจะไล่ฉันไปให้พ้น
ฉันจึงหนีออกไปชานเมืองหลวง
ไม่มีใครคอยห่วงแม้สักหน
ฉันจึงมองขึ้นไปในเบื้องบน
แล้วจึงบ่นเป็นเรื่องกับเครื่องบิน
ไม่มีข้าวให้กินไร้ถิ่นฐาน
จึงเตร็ดเตร่ขอพึ่งบุญสมภาร
ขออาหารเหลือฉันให้ฉันที
ฉันนอนเหงาเศร้าใจใกล้กุฏิ
คิดเอาสิยุงกัดเห็บหมัดสี
เด็กเกเรเดินมาก็ราวี
เตะเข้าที่ท้องฉัน ฉันเจ็บนะ!
ฉันจึงหลีกหลบไปในเมืองใหญ่
มีเสาไฟตึกสูงไม่ยี่หระ
เดินถนนคนผ่านบ้างปะทะ
เหมือนเขาจะไล่ฉันไปให้พ้น
ฉันจึงหนีออกไปชานเมืองหลวง
ไม่มีใครคอยห่วงแม้สักหน
ฉันจึงมองขึ้นไปในเบื้องบน
แล้วจึงบ่นเป็นเรื่องกับเครื่องบิน
บัณฑิตเมืองสิงห์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
