ตัวฉันนั้นแต่งกลอนเปล่าไม่เป็น
แต่เพียงแค่ได้เห็น . .. บทกลอนที่อ่อนไหว
อารมณ์ของเธอ ... ทำให้ฉันเผลอ ... ทราบซึ้งถึงดวงใจ
จึงรีบฝึกหัดทันใด... เพื่อตอบบทกลอนนี้ให้เธอ
รอยยิ้มที่ขวยเขินยามแรกพบ
เมื่อสองสายตา... มาบรรจบ ... ทำให้ฉันพร่ำเพ้อ
ทุกค่ำคืน...ยังเก็บไปนอนฝันละเมอ
ยามตื่นฉันยังเผลอ... คิดถึงหน้าเธอทุกเวลา
สำหรับเธอ...ไม่ใช่แค่เจ้าหญิง
แต่เธอคือทุกสิ่ง...ที่งดงาม...ยิ่งกว่านางฟ้า
ใครอาจมองไม่เห็น... มองว่าเธอแค่ผู้หญิงธรรมดา
แต่ในสายตาของชายคนนี้..... เธอนั้นมีค่า... ยิ่งกว่าดวงดาวทั่วทั้งจักรวาล
ปล. เมฆสีรุ้ง แต่งกลอนเปล่าไม่เป็น ผิดถูกยังไงช่วยสอนด้วยนะครับ ^^
แต่เพียงแค่ได้เห็น . .. บทกลอนที่อ่อนไหว
อารมณ์ของเธอ ... ทำให้ฉันเผลอ ... ทราบซึ้งถึงดวงใจ
จึงรีบฝึกหัดทันใด... เพื่อตอบบทกลอนนี้ให้เธอ
รอยยิ้มที่ขวยเขินยามแรกพบ
เมื่อสองสายตา... มาบรรจบ ... ทำให้ฉันพร่ำเพ้อ
ทุกค่ำคืน...ยังเก็บไปนอนฝันละเมอ
ยามตื่นฉันยังเผลอ... คิดถึงหน้าเธอทุกเวลา
สำหรับเธอ...ไม่ใช่แค่เจ้าหญิง
แต่เธอคือทุกสิ่ง...ที่งดงาม...ยิ่งกว่านางฟ้า
ใครอาจมองไม่เห็น... มองว่าเธอแค่ผู้หญิงธรรมดา
แต่ในสายตาของชายคนนี้..... เธอนั้นมีค่า... ยิ่งกว่าดวงดาวทั่วทั้งจักรวาล
ปล. เมฆสีรุ้ง แต่งกลอนเปล่าไม่เป็น ผิดถูกยังไงช่วยสอนด้วยนะครับ ^^
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
