ร้อยกลอนกานท์ สาส์นคำ นำไพเราะ
ถ้อยเสนาะ เสน่ห์เลิศ ประเสริฐศรี
ช่างตรมโศก โลกเศร้า เหงาชีวี
โธ่คนดี โดดเดี่ยว เปลี่ยวหรือไร
เปรียบชีวิต จิตนี้ "ธุลี-เถ้า"
แสนอับเฉา ช่างโศก ถึงโลกไหน
ร้าวหมองหม่น หม่นหมอง คล้องดวงใจ
ดวงฤดี พี่ไซร้ เศร้าเสียงจริง
ลืมบ้างเรื่อง บางคราว ครั้งขื่นขม
อกระทม ทน-อด งดบางสิ่ง
แสวงหา ความสุข ปลุกแอบอิง
เป็นที่พัก ที่พิง มิ่งขวัญเอย
หทัยกาญจน์
๓ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๕๕
เมื่อรอยร้าว ระทม เข้าถมทับ
ก็ยากปรับ ดวงใจ ให้เปิดเผย
เปรียบเศษดิน ค่าไร้ สิ่งใดเปรย
ด้วยคุ้นเคย แต่เศร้า คอยเข้าครอง
อยากจะลืม บางเรื่อง ที่เคืองขุ่น
ยิ่งเหมือนฝุ่น ธุลี มีแต่หมอง
เมื่อเขาเบี่ยง เลี่ยงหลบ ไม่สบมอง
สายตาที่ เคยจ้อง กลับมองเมิน
โอ้น้องเอย..ใจพี่ มีแต่เศร้า
ทุกค่ำเช้า อดีตย้อน ตอนห่างเหิน
ลืมไม่ลง ปลงไม่ได้ ให้เผชิญ
เจ็บเหลือเกิน ยากแก้ รอยแผลใจ...
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
