สงสัยว่า เทวดา ท่านจะโกรธ
ท่านพิโรธ ตัดไม้ บนภูหนอย
จนเลี่ยนเตียน ไม่เหลือ แม้แต่น้อย
ฝนจึงพลอย ตกห่าง อย่างที่เป็น
ทำอย่างไร กันดี เล่าพี่น้อง
จึงจำต้อง ทนไป ให้ทุกเข็ญ
แม้กู่ก้อง ร้องไป ไม่วายเว้น
ก็คงเป็น ได้แต่ แค่วิงวอน
ฝนตกมาก หลากท่วม อ่วมก็บ่น
โทษเบื้องบน อยู่เรื่อย เหนื่อยทอดถอน
ไม่เคยโทษ ตัวเอง เก่งตัดตอน
จนเดือดร้อน ไปทั่ว จึงกลัวภัย
พันทอง