เรือลำน้อย เคว้งขว้าง กลางสายฝน
ฝ่าพายุ เสียจน ทนไม่ไหว
คลื่นกระหน่ำ ซัดสาด แทบขาดใจ
เรือเอนไป ใกล้ล่ม จมธารา
มองเห็นฝั่ง หวามไหว อยู่ไกลลิบ
เอื่อมมือหยิบ ไฟฉาย ใจผวา
หล่นลงน้ำ คว้าไม่ทัน หวั่นอุรา
หันหัวเรือ เข้ามา หาผู้คน
ตะโกนก้อง กู่ไป ให้พี่ช่วย
ถ้าไม่งั้น ต้องม้วย ด้วยสับสน
ตัวเปียกปอน หนาวเหน็บ เจ็บกมล
สุดทานทน เมตตาด้วย ช่วยสักที
หากแม้นพี่ ช่วยได้ ให้ควงแขน
จักตอบแทน บุญคุณ อย่างด่วนจี๋
ขอรับใช้ พี่ยา สามสิบปี
จนมีลูก สามสี่ พี่ว่าไง
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
