เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง..ที่มีหัวใจ
ซึ่งข้างในว่างเปล่า..ไม่น่าค้นหา
ขาดความอบอุ่น.ไร้คนเหลียวแล..ไม่สะดุดตา
คงเพราะว่า..ฟ้าท่านแกล้ง.ให้หน่ายแหนงใจ
ถูกเมิน..จากความรัก
เจ็บมาหนัก.จนวันนี้ชักจะลุก..ไม่ไหว
ต้องฝืนยืน..เพราะไม่มีใครอาสาดูแลฉัน..ตลอดไป
มีก็แต่..เช่นลมที่ปะทะหน้าแล้วผ่านหัวใจ.. .ให้เย็นชา
หยุดไขว่คว้า..มานาน
เบื่อความสงสาร..ที่แวะเวียนมาหา
เปลี่ยนเป็นคนรอโดยไม่หวัง.ให้ใคร...เข้ามา
อยู่กับวันและเวลา.ที่ผ่านไปช้าช้า. ..เดี๋ยวมันก็ชิน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
