มากมาย ก่ายกองนัก
ไม่รู้จัก รักพ่อแม่
ชีวิต จิตปรวนแปร
ชอบหาแต่ ความสบาย
เข้ากรุง มุ่งแสงสี
เริงร่านี้ ไม่มีหน่าย
หลงเพลิน เกินหญิงชาย
รู้ตัวสาย กลายกล้ำกลืน
ปล่อยตัว หลงมัวเมา
สู่ทางเขลา เศร้าสุดฝืน
หมองหม่น ทุกวันคืน
ต้องมายืน เช็ดน้ำตา
ปล่อยตัว ให้ชายครอง
สุดท้ายต้อง ท้องดั่งว่า
หอบลูก กลับบ้านนา
พ่อแม่ล้า พาระกำ
พันทอง
เปรียบสาว ราววิหค
บินโผนผก ตกถลำ
ถูกคร่า ถูกพร่ายำ
ร่วงลงต่ำ ช้ำระทม
พ่อแม่ สู้แลเหลียว
ลูกทำเปลี่ยว เที่ยวเสพสม
ถวิล ตามลิ้นลม
ติดในหล่ม จมน้ำตา
อนาถ ขาดสำนึก
เมาครื้นครึก ลึกหนักหนา
พ่อแม่ แก่ชรา
ลูกมิมา ห่วงอาทร
สุนทรวิทย์
บินโผนผก ตกถลำ
ถูกคร่า ถูกพร่ายำ
ร่วงลงต่ำ ช้ำระทม
พ่อแม่ สู้แลเหลียว
ลูกทำเปลี่ยว เที่ยวเสพสม
ถวิล ตามลิ้นลม
ติดในหล่ม จมน้ำตา
อนาถ ขาดสำนึก
เมาครื้นครึก ลึกหนักหนา
พ่อแม่ แก่ชรา
ลูกมิมา ห่วงอาทร
สุนทรวิทย์