[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[กาญจนธโร]

เพราะไม่อาจหยุดคิดถึง...
จึงรำพันรำพึง..ถึงอีกฟากแห่งความฝัน...
คือนี่ใช่ไหม..ที่เรียกว่าสายใยผูกพัน...
ตัวไกลแค่ไหนนั้น..หัวใจก็ไม่พรากจากกันแม้สักวินาที...

และเพราะนี่คือความคิดถึง...
ใจจึงยังสุขซึ้ง..แม้จะเหงาอยู่แบบนี้...
และเพราะอกซ้าย..มีแต่ความรู้สึกดีๆ...
คิดถึง..คิดถึงที่มี..จึงหาดรรชนีชี้วัดขอบเขตไม่เจอ...

๓๐ เมษายน ๒๕๕๕
ปภัสร์

แล้วเธอกับฉัน.จะหาจุดจบ..มันพบไหม
ในเมื่อความห่างไกล..มักเพิ่มระยะและขอบเขตของความคิดถึง.เสมอ
เรา..ยิ่งไกลเท่าไร..ยิ่งไขว่คว้าไม่ถึง..ตัวเธอ
ฉันยิ่งเพ้อเจ้อ..มองอะไรก็เป็นเธอ..ตลอดการลืมตา

เป็นไป..ได้ไหม ?
ถ้าความคิดถึงจะหายไป..ไม่ต้องตามหา
ยิ่งคิดถึงเท่าไร..ลมหายใจเข้าออกยิ่งถี่ขึ้น..ทุกครา
อาจเป็นเพราะว่า..การเต้นของก้อนเนื้อเริ่มช้า..
เพราะการเฝ้ารอการกลับมา..มันช่าง. ..ทรมาน !

ในบางความคิดถึง...
แม้เจือด้วยความสุขซึ้ง..และฉ่ำหวาน...
และแม้ในบางความคิดถึง..จะถูกตรึงด้วยความเจ็บปวดร้าวราน...
แต่ข้อดีก็คือการ..ได้พบพานสิ่งสำคัญที่สุดของหัวใจ...

นึกสภาพไม่ออกเลย...
หากความชาเฉย..แทนที่..สิ่งที่เคยวาดฝันสดใส...
หากโลกนี้..ขาดความรักและคิดถึงไป...
แล้วยังจะมีอะไร..เหลือไว้ให้ใจได้ดื่มกิน...

แล้วผมกับคุณ...
คงเสพรสละมุน..หอมกรุ่นยากนักหากรักสิ้น
เถอะนะคุณนะ..ให้อิสระกับหัวใจได้โบยบิน...
แม้จะเพียงแค่เรี่ยต่ำติดดิน..ก็จงให้ปีกแห่งถวิลได้เริงรมณ์...

ปภัสร์
๑ พฤษภาคม ๒๕๕๕