เหมือนภาพฝันวันวานยากพานพบ
ค่อยค่อยลบเลือนงามสิ้นความหมาย
บนเส้นทางสายเปลี่ยวช่างเดียวดาย
ถูกทำลายย่อยยับ ไปกับกาล
ห้วงเหวลึก เกินกว่าสายตาจ้อง
เกินจะร้อง เรียกร่ำ คืนฉ่ำหวาน
อีกเยื่อใย ไอรัก จากวันวาน
ไม่อาจผ่านสิทธิ์ล่วงของดวงใจ
ด้วยหวาดหวั่น กลับวัน ที่ผ่านพ้น
ทุกข์ท่วมท้น เกินย้ำถ้อยคำไข
ไม่อาจรับ รสรัก จากชายใด
ความเจ็บช้ำ ทำให้ ต้องไตร่ตรอง
อันความรักจากใจ ที่ใฝ่หา
ขอเพียงภาพ จินตนา มาสนอง
มิอาจคิด มีใคร ที่ใฝ่ปอง
เพราะรอยหมอง ครั้งก่อน หลอนเรื่อยมา
จึงหวาดกลัว ความรัก จะหักกร่อน
จนร้าวรอน ด้วยเล่ห์ เสน่หา
หากมีรัก ครั้งใหม่ ในอุรา
ปรารถนา ซ่อนแอบ ไว้แนบทรวง
ไม่ขอชิด เคียงกาย ให้หวาดหวั่น
กลัวคืนวัน จะพราก ลงจากสรวง
ทุกเวลา มีเขาอยู่ คู่แดดวง
ได้เคียงควง แนบสนิท นิจนิรันดร์....
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
