เพราะไม่อาจหยุดคิดถึง...
จึงรำพันรำพึง..ถึงอีกฟากแห่งความฝัน...
คือนี่ใช่ไหม..ที่เรียกว่าสายใยผูกพัน...
ตัวไกลแค่ไหนนั้น..หัวใจก็ไม่พรากจากกันแม้สักวินาที...
และเพราะนี่คือความคิดถึง...
ใจจึงยังสุขซึ้ง..แม้จะเหงาอยู่แบบนี้...
และเพราะอกซ้าย..มีแต่ความรู้สึกดีๆ...
คิดถึง..คิดถึงที่มี..จึงหาดรรชนีชี้วัดขอบเขตไม่เจอ...
๓๐ เมษายน ๒๕๕๕
ปภัสร์
จึงรำพันรำพึง..ถึงอีกฟากแห่งความฝัน...
คือนี่ใช่ไหม..ที่เรียกว่าสายใยผูกพัน...
ตัวไกลแค่ไหนนั้น..หัวใจก็ไม่พรากจากกันแม้สักวินาที...
และเพราะนี่คือความคิดถึง...
ใจจึงยังสุขซึ้ง..แม้จะเหงาอยู่แบบนี้...
และเพราะอกซ้าย..มีแต่ความรู้สึกดีๆ...
คิดถึง..คิดถึงที่มี..จึงหาดรรชนีชี้วัดขอบเขตไม่เจอ...
๓๐ เมษายน ๒๕๕๕
ปภัสร์
แล้วเธอกับฉัน.จะหาจุดจบ..มันพบไหม
ในเมื่อความห่างไกล..มักเพิ่มระยะและขอบเขตของความคิดถึง.เสมอ
เรา..ยิ่งไกลเท่าไร..ยิ่งไขว่คว้าไม่ถึง..ตัวเธอ
ฉันยิ่งเพ้อเจ้อ..มองอะไรก็เป็นเธอ..ตลอดการลืมตา
เป็นไป..ได้ไหม ?
ถ้าความคิดถึงจะหายไป..ไม่ต้องตามหา
ยิ่งคิดถึงเท่าไร..ลมหายใจเข้าออกยิ่งถี่ขึ้น..ทุกครา
อาจเป็นเพราะว่า..การเต้นของก้อนเนื้อเริ่มช้า..
เพราะการเฝ้ารอการกลับมา..มันช่าง. ..ทรมาน !
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
