[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สมนึก นพ]

ช่างบังเอิญนะนี่ใช้สีเทียน
และความเพียรเขียนลงบรรจงวาด
น้ำตามาหยดใส่จึงไม่ขาด
แม้กระดาษเอสี่มีคงทน

สารภาพแล้วไซร้มิใช่ดาว
เขาก็กล่าวเกินไปให้สับสน
คงจะคิดผลักไสไปให้พ้น
กลายเป็นคนไร้ค่าสาวมาเมิน

สี่ร้อยแปดสิบใบที่เคยหวัง
กลับต้องพังสลายไปแต่เนิ่น
เพิ่งรู้ว่าตัวฉันมันส่วนเกิน
จึงทั้งเขินทั้งเศร้าเฝ้าระทม

มีลายเซ็นทุกใบได้เห็นอยู่
สีชมพูจากใจกลายขื่นขม
กลายเป็นภาพวางหยอกหลอกให้ชม
เห็นว่าเราโง่งมสมใจนาง

ช้ำและปวดนะนี่ที่ใจฉัน
เกิดพลิกผันความนัยไปออกห่าง
ชมพูเข้มลงไว้กลายเลือนลาง
ลายเซ็นพรางหวังโชว์เราโง่เอง.

นพ
30 เม.ย.55

(สี่ร้อยแปดสิบ)

สี่ร้อยแปด-สิบใบ จงใจส่ง
น้องนั่งงง พี่บอก หลอนหลอกเก่ง
ใยหยาบหยาม น้ำใจ ไปละเลง
ตัวน้องเอง รักมั่น นั้นก็รู้

จดหมายครั้ง หลังล่า สุดว้าเหว่
พี่หันเห เสียแล้ว แววอดสู
น้ำตาริน ไหลหลาก พรากพรั่งพรู
ปิดประตู รักเรา เศร้าต่อไป

เสียงประตูปิดปังดังสนั่น
ขาดสะบั้นแน่หรือคือไฉน
ทั้งสี่บานฟังรู้ประตูใจ
ขอเปิดใหม่ได้ไหมจ๊ะคนดี

ด้วยเพราะความเกเรเฉไปบ้าง
และเจ้านางวางเฉยเกินเลยนี่
จึงเข้าใจผิดถนัดตัดไมตรี
ฟังวจีก่อนนะอย่าทำงอน

แม้สี่ตี นผิดพลั้งยังก้าวพลาด
เข็ดขยาดครุ่นคิดจิตหลอกหลอน
ขอดีกันใหม่นะมาวิงวอน
จงเปิดกลอนประตูดูใจกัน

ฟังชัดเจนเต้นนั้นผิดจังหวะ
ยาวสั้นคละกันอยู่รู้ไหมนั่น
เธอมาด่วนรวบรัดตัดสัมพันธ์
หาว่าฉันเมินไปหาใหม่แทน

ผิดครั้งนี้ที่รู้อดสูนัก
ทำลายรักครั้งเก่าเฝ้าหวงแหน
ภาพหัวใจกระดาษวาดเป็นแกน
ทั้งหลายแผ่นนั้นหนอขอเก็บเอง

พออภัยได้ไหมใคร่ขอร้อง
หรือจะฟ้องเป็นคดีตีความเก่ง
ยอมรับโทษหนักยิ่งไม่กริ่งเกรง
ปืนมาเล็งลั่นไกจากใจเธอ.

นพ
1 พ.ค.55