เมื่อความคิดถึง
กลายเป็นส่วนหนึ่งของคนช่างฝัน
ก็ได้แต่เพ้อเหม่อเหงาไปวันวัน
เพราะคนสำคัญอยู่ห่างกันซะตั้งไกล
จะให้หยุดคิดถึง
แค่นึกก็อึ้ง..ถูกรั้งดึงด้วยความหวั่นไหว
เอาเถอะ..คิดเสียว่านี่คือขอบเขตของหัวใจ
ยังงั้ย..ยังไง..ก็คงไม่มากกว่าความคิดถึงที่มี
ไม่รู้ใจ
กลายเป็นส่วนหนึ่งของคนช่างฝัน
ก็ได้แต่เพ้อเหม่อเหงาไปวันวัน
เพราะคนสำคัญอยู่ห่างกันซะตั้งไกล
จะให้หยุดคิดถึง
แค่นึกก็อึ้ง..ถูกรั้งดึงด้วยความหวั่นไหว
เอาเถอะ..คิดเสียว่านี่คือขอบเขตของหัวใจ
ยังงั้ย..ยังไง..ก็คงไม่มากกว่าความคิดถึงที่มี
ไม่รู้ใจ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
