Re: เพียงรำพึงรำพัน
ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน
22 พฤศจิกายน 2024, 04:46:AM *
ยินดีต้อนรับคุณ, บุคคลทั่วไป กรุณา เข้าสู่ระบบ หรือ ลงทะเบียน

เข้าสู่ระบบด้วยชื่อผู้ใช้ รหัสผ่าน และระยะเวลาในเซสชั่น

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)
 
ผู้เขียน หัวข้อ: เพียงรำพึงรำพัน  (อ่าน 18319 ครั้ง)
Music
Special Class LV6
นักกลอนเอกแห่งวังหลวง

******

คะแนนกลอนของผู้นี้ 754
ออฟไลน์ ออฟไลน์

เพศ: หญิง
กระทู้: 1,682


ขว้างไปยิ่งแรง-ยิ่งกลับมาเร็ว


« เมื่อ: 27 เมษายน 2012, 05:37:AM »




โลกของฉันมันคล้ำดำสนิท
ฉากรักปิดด้วยบทหมดใยเยื่อ
กับความหลังครั้งเก่าเขาจุนเจือ
รู้ตัวเมื่อสายนักรักลวงเอา

เมื่อมีข่าวกล่าวอ้างอย่างที่รู้
ใครคือผู้มอบกายไปหาเขา
สองก้อยเกี่ยวเที่ยวไหนไม่อยากเดา
สมเพชเราปล่อยจิตเราผิดเอง

ใจหนึ่งฝืนชื่นชมเธอสมหวัง
ใจหนึ่งคลั่งความตรมมาข่มเหง
เคยดื่มด่ำแต่เดิมเริ่มวังเวง
รักละเลงหมองหม่นจากคนไกล

สายลมยามเช้าเอยเคยชมชื่น
ระริกรื่นเย้าหยอกดอกไม้ไหว
แต่ในยามนี้ที่ไม่มีใคร
เสียงหัวใจสะอื้นรับกับเสียงลม

พอยามบ่ายแผดแสงแดดแรงร้อน
ทุกข์ก็ซ่อนแซงซุกทุกข์ทับถม
พอยามดึกน้ำค้างพรูพร่างพรม
ยังนั่งจมขาดใครเตือนให้นอน

แหงนมองฟ้าไม่ชื่นหนอคืนนี้
แม้ยังมีดาวเป็นเพื่อนเหมือนคืนก่อน
หากเธอยังเหมือนเก่าจะเว้าวอน
แสนสะท้อนใจว่า..ว้าเหว่นัก

ถึงเวลาพบกันวันว้าเหว่
มากล่อมเห่เพลงที่ใครไม่รู้จัก
ไร้สิ่งซึ่งงดงามของความรัก
เพียงเพื่อพักใจร้าวคราวหมองมน

เหมือนหมดสิ้นใดใดที่ในโลก
เหลือแต่โศกเศร้าแฝงทุกแห่งหน
เหม่อมองฟ้ามองดาวพราวเบื้องบน
ดูดาวหล่นปฐพีทีละดวง

เมื่อความโกรธลามเลียฉันเสียเพื่อน
เมื่อลืมเลือนฉันทิ้งเสียสิ่งหวง
เมื่อสูญเสียความรักประจักษ์ทรวง
สูญทั้งปวงเหลือตัวไร้หัวใจ

จึงปล่อยตามครรลองของความรัก
ขืนห้ามหักทรมานสุดต้านไหว
รีบตักตวงก่อนกลายสลายไป
ดังดอกไม้เริ่มริแรกผลิบาน

ปล่อยให้สวยสะพรั่งทั้งกลีบดอก
แสนสวยออกดมดอมความหอมหวาน
จะงามงดสดใสอยู่ไม่นาน
ก็ถึงกาลโรยราเหมือนครารัก

เจ้าดอกไม้สีชมพูรู้หรือไม่
เธอมีใครคิดถึงซึ่งประจักษ์
หรือถือเป็นโลกลวงไม่ห่วงนัก
อยากทึกทักแล้วโจทจะโทษใคร

ขออย่านั่งกังวลเลยคนสวย
ฉันแค่ป่วยไข้หนักรักษาไหว
ถึงยับเยินร้าวรวดปวดหัวใจ
พอทนได้เจ็บแด..ก็แค่นั้น

ชายชาติอาชาไนยไม่เคยท้อ
คงจะพอมีใครสนใจฉัน
แต่น้อยใจโลกนี้ที่เห็นกัน
ไฉนมันมืดคลุ้มแค่มุมเดียว

....ดาว อาชาไนย....





โอ้.ชีวิต.น่าตระหนก...เหมือนตกกระ
เพิ่งจะรู้.แพ้ชนะ.ได้ประเดี๋ยว
คนลอยนวล.ยวนยั่ว.ตัวเป็นเกลียว
ช่างปราดเปรียว.ทรนง.ดั่งจงใจ

ทิ้งให้ผู้.ประสบภัย.ใจแดดิ้น
คงหมดสิ้น.ความรู้สึก.นึกรักใคร่
มีคนปลอบ.ตอบโจทก์.อย่าโกรธใคร?
เมื่อเนื้อใน.หนักหน่วง.ให้ล่วงเกิน

ระบายมา.ได้เรื่อยเรื่อย.เหนื่อยก็พัก
สลัดรัก.เดียวดาย.ให้หายเขิน
เจ็บเพราะจิต.มุ่งหวัง.ใช่บังเอิญ
รู้ว่าเดิน.หลงทาง.ก็ครางครวญ

เพียงรำพึง.ถึงกัน.ฉันพลอยเศร้า
อยากจะเข้า.มาปลอบ.พร้อมสอบสวน
สู้นิ่งเฉย.เผยไป.คงไม่ควร
กลัวจะชวน.ร้องไห้.เจ็บคล้ายกัน


 ลาตายดีกว่าตู





ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :

panthong.kh, อริญชย์, พี.พูนสุข, sunthornvit, ดาว อาชาไนย, รพีกาญจน์, สะเลเต

ข้อความนี้ มี 7 สมาชิก มาชื่นชม
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 27 เมษายน 2012, 11:09:AM โดย Music » บันทึกการเข้า

...อย่าคิดว่ายาก.แต่ทำได้../..ควรทำให้ได้.แม้มันจะยาก...

Email:
Powered by SMF 1.1.2 | SMF © 2006-2007, Simple Machines LLC | Thai language by ThaiSMF
s s s s s