.jpg)
แรกสองใจต่างพันผูกด้วยความรัก
โซ่ตรวนสลักเป็นอักษรว่าห่วงหา
ยิ่งรักมากผูกพันมากก็ยิ่งพันธนา
รักร้างราก็กระชากใจเราไป
ใจของเราถูกกระชากตกลงพื้น
เขาก็ยืนมองซากใจไม่หวั่นไหว
เขาหันหลังแล้วเดินจากเราไป
ใจจึงได้ไถพื้นไปตามรายทาง
เขายิ่งไปจากไกลไปเท่าไหร่
ซากหัวใจยิ่งถูกลากไปไกลห่าง
ใจรู้ตัวก่อนสติจะเลือนลาง
ว่าแล้วพลางแก้โซ่ตรวจที่มัดใจ
กว่าจะหลุดพ้นห่วงโซ่พันธนา
ใจก็แทบหมดแรงรักไม่ไหว
เมื่อเห็นคราบเลือดของตนอยู่ทั่วไป
จึงร่ำไห้ออกมาเป็น "น้ำตา"
darkness_hero
เมื่อหัวใจถูกกระชากแล้วลากถู
ลองคิดดู...คงอ่อนโรย...ระโหยหา
เมื่อโซ่รักดั่งบ่วงพ่วงชีวา
สมน้ำหน้าใจนักไม่รักดี
มัวแต่หลงงมโง่กับโซ่รัก
ไม่ตระหนักรักนั้นมันหมองศรี
น้ำใจเขานั่นหนาไม่ปรานี
จึงชีวีชอกช้ำอย่างจำทน
คงต้องปลดพันธนาเพื่อลาจาก
เหลือแต่ซากหัวใจไร้คนสน
เช็ดคราบเลือดหม่นหมองของกมล
เหลือตัวตนแค่ชีวิตไร้จิตใจ
dinner
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
