[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

"ดั่งม่านมัว"

ดั่งคลุมเครือเจือเศร้าเมื่อเหงาแทรก
โลกใกล้แหลกแยกส่วนครวญถวิล
ธาตุทั้งสี่ใกล้ดับลับลงดิน
ใกล้แดดิ้นสิ้นใจไปกับกาล



จะเหลือใดให้ชื่นในคืนนี้
หนึ่งฤดีเคว้งคว้างกลางระหาน
ขาดหางเสือขาดแรงแข่งสายธาร
เกินจะต้านแรงโหมตระโบมลม



มากขวากหนามยามใฝ่ไปให้ถึง
มากแรงดึงเหนี่ยวรั้งตั้งจิตข่ม
แม้รู้ตัวตั้งมั่นคอยบั่นปม
ยังซานซมคมกรรมกระหน่ำเต็ม



เหมือนดั่งม่านมัวบังเป็นฝั่งฟาก
เกินจะบากหน้าพ้นดั่งฝนเข็ม
มืดบังใจให้หม่นทนและเล็ม
สีดำเข้มบังทิศบังจิตคน



เหลือเพียงหวังนั่งรอขอพักฟื้น
ใดไหนอื่นปล่อยวางทางสับสน
ปลุกปลอบใจให้ตื่นคืนมืดมน
กว่าจะพ้นราตรีที่ทรมาน



เถอะ..ชีพยัง หวังมี ฤดีใฝ่
มุ่งมั่นไปอีกฝั่งตั้งตระหง่าน
ได้พบบ้างสิ่งใดใจต้องการ
หรือจะยิ่งร้าวราน..กว่าด้านนี้..

"บ้านริมโขง"

๒๔ เมษายน ๒๕๕๕

เหมือนรอยจางกลางใจ ของใครหนึ่ง
เหมือนทรงจำ ก้นบึ้ง ซึ่งเลือนหนี
เหมือนความแห้ง เหือดหาย สายนที
เหมือนไม่มี ใยเยื่อ เหลือให้กัน

เหมือนหมอกยัง บังไว้ จึงไม่เห็น
เหมือนดั่งเป็น ภาพเลือน เยือนยามฝัน
เหมือนเช่นใจ ห่างเหิน เมินสัมพันธ์
เหมือนกับจันทร์ ข้างแรม ไร้แจ่มนวล

เหมือนดั่งม่าน กั้นบัง ทุกอย่างลับ
เหมือนไม่กลับ ดับไป สุดไห้หวน
เหมือนลาร้าง จางสิ้น กลิ่นไออวล
เหมือนไม่ทวน คำมั่น เคยสัญญา

เหมือนลืมแล้ว แก้วใจ ในวันก่อน
เหมือนวิหคลาคอน ไม่ย้อนหา
เหมือนสิ้นรัก อาลัย จึงไกลลา
เหมือนไม่คิด ห่วงหา เช่นคราเคย

เหมือนมีสิ่งใดแทรก แยกเราออก
เหมือนเย้าหยอก หลอกกัน จึงหวั่นเผย
เหมือนไม่รัก หักลา ไม่มาเชย
เหมือนลืมเลย เอ่ยพร่ำ ทุกคำคอย

เหมือนสิ้นแล้ว ทุกสิ่ง อ้างอิงสม
เหมือนเช่นลม พัดนำ ทำเหงาหงอย
เหมือนมีใคร ยวนเย้า เฝ้าสำออย
เหมือนเมฆลอย หล่นผ่าน ดั่งม่านมัว

“สุนันยา