ยังตรึงจิต คิดคำ ลำนำรัก
สร้อยสลัก ร้อยเรียง เสียงอักษร
เชื่อมสายใย ใจสอง ครองสุนทร
เคียงบทกลอน กลกานท์ สานจากเรา
มิเคยลืม เลือนพี่ ที่รักยิ่ง
ถ้อยไพเราะ เสนาะพริ้ง อิงความเหงา
เงียบที่หาย กายที่ห่าง ร้างเหมือนเงา
เพราะว่างเปล่า เปรียบไร้ ในถ้อยคำ
มิรู้แต่ง แต้มอักษร กลอนใดเล่า
เปรียบเรื่องเก่า กาลใหม่ ใส่งามขำ
สลับที่ ที่สลับ จับร่ายนำ
เหมือนว่าซ้ำ ซากไป จึงไม่มา
แต่วันที่ ที่เห็น ที่เป็นอยู่
แวะเวียนดู ด้วยใจ ใครห่วงหา
จึงตรึงใจ ในฝัน สุนันยา
จนตรึงตรา ต้องต่อ เติมด้วยใจ
หทัยกาญจน์
๒๓ เมษายน พ.ศ.๒๕๕๕
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
