แม่สอนเราแล้วสิ้นถวิลฝาก
เพราะรักมากคำแม่แลขับขาน
อุตส่าห์จำขึ้นใจไว้ตั้งนาน
แต่ไม่ทานทนต่อสิ่งล่อใจ
เมื่อพบเธอ-เธอสอนต่อ หนอลืมแม่
คำหวานแท้แลหลงปลงไฉน
เกินกว่าแม่-คือแม่คุณ บุญลูกไง
เธอสอนให้ได้เห็น ความเป็นคน
จึงอยู่ในโอวาทไม่อาจขัด
เธอกำหมัดกัดฟัน จนฉันหม่น
คำสอนเธอเคร่งครัดรัดกมล
หากสัปดนนอกทางเป็นย่างกัน
จึงละเหี่ยเพลียเอ็นเป็นที่สุด
อยากจะมุดโลกลี้หนีสวรรค์
ด้วยถูกสอนอย่างนี้ทุกวี่วัน
เคยล่ำสัน..กลับผ่ายผอม...แล้วตรอมใจ..
เพราะรักมากคำแม่แลขับขาน
อุตส่าห์จำขึ้นใจไว้ตั้งนาน
แต่ไม่ทานทนต่อสิ่งล่อใจ
เมื่อพบเธอ-เธอสอนต่อ หนอลืมแม่
คำหวานแท้แลหลงปลงไฉน
เกินกว่าแม่-คือแม่คุณ บุญลูกไง
เธอสอนให้ได้เห็น ความเป็นคน
จึงอยู่ในโอวาทไม่อาจขัด
เธอกำหมัดกัดฟัน จนฉันหม่น
คำสอนเธอเคร่งครัดรัดกมล
หากสัปดนนอกทางเป็นย่างกัน
จึงละเหี่ยเพลียเอ็นเป็นที่สุด
อยากจะมุดโลกลี้หนีสวรรค์
ด้วยถูกสอนอย่างนี้ทุกวี่วัน
เคยล่ำสัน..กลับผ่ายผอม...แล้วตรอมใจ..
"บ้านริมโขง"
สมน้ำหน้า ว่าเขา เอาไว้มาก
จึงลำบาก สับสน หมองหม่นไหม้
ปากจัดนัก ว่าคนอื่น อยู่ร่ำไป
เจอกับตัว เป็นไง ไม่พูดจา
หลงคำหวาน ซานซม จนล้มหงาย
หมดลวดลาย ชายหนุ่ม กลุ้มแทบบ้า
หลงคมรม คมคาย เกือบตายนา
รู้สึกหรือ ยังหนา คราโดนเอง
ไหนว่าเจ๋ง เร่งร้อน ตอนนี้ละ
ถูกเขาชัด อัดดะ ฉะคนเก่ง
เธอตวาด มาที มีวังเวง
ต้องรีบเร่ง ตัวสั่น หวั่นจริงจริง
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
