อายุ ๒๐-๒๕
ฉันมีเงินมีทุกอย่างแม่วางไว้
คิดอยากได้อะไรสมใจหมาย
จะไปแคร์ทำไมเล่าผู้ชาย
ยังไม่สายหาไปให้ใจพอ
พออายุย่างเข้ายี่สิบหก
ในหัวอกร้อนรนแล้วสิหนอ
ความเหงาเริ่มรุ่มเร้าเฝ้าแต่รอ
จะมาขอทำไมไม่เห็นมา
พออายุนงคราญประมาณหนึ่ง
เริ่มคำนึงหวลคิดเข้ามาหา
ทุกสิ่งนั้นสับสนเกิดขึ้นมา
ในอุราร้อนรุ่มกลุ้มใจจัง
เงินทองมีมากมายไม่มีค่า
มีเข้ามาแต่ใช่ให้ผิดหวัง
เพราะความเอาแต่ใจใครเริ่มชัง
หมดความหวังต้องไปอยู่หมู่บ้านคาน..
emo_50หนามเตย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
